Bu gün yokluğunun dördüncü günü. 4 asrın yorgunluğunda yüreğim..Hiç bir şey yokmuş gibi duyarsızca gülümseyen fotolarından başka sadece küçük bir gülücük işareti ile yaptığın yorumla avutuyorum yaralı yüreğimi...Şarkılarını dinliyorum....İçinden kendime ait sözcükleri cımbızla ayıklıyorum...

Yokluğunun üçüncü günü bu gün. Aradan asırlar geçmiş gibi yalnızlığının verdiği azapla kavruluyorum.yorgun gözbebeklerim Hasretinden küçüldükçe küçülüyor..Sanki marifetmiş gibi resimlerini yayınlıyorsun facede. Aklınca intikam alıyorsun.. Tuzaklar hazırlıyorsun bana sinsice. Ben bu tuzaklara...

Yokluğunun ikinci günü. darmadağın hayallerimin sürüklediği boşluktan çıkmak için işteyim.iş te olmasa çaresi yok delirecektim.Bazen kapının önünde birileri geçiyor. içlerinden birini sana benzetiyorum o an yüreğime bir ağırlık çöküyor. ağlamaklı oluyorum. gözlerim doluyo.. Tanıdıklar ne oldu...

  öyle yaralıyım öylesine darmadağınımki anlatamam.Bunun sebebi sensin:bana bu kadar acı çektirme hakkını nereden buldun bilmiyorum. bana bu kadar ısdırap yaşatmaya hakkın yok. söz konu özür dilemekse asla özür dilemicem. hatta özür dilemeyi bırak seni hiç bir zaman affetmeyeceğim. kahretsin...